Χοροθεραπεία 

Ανακαλύπτοντας τον Εαυτό μέσω της κίνησης

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να επικοινωνεί και να εκφράζει τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις σκέψεις του- έτσι κοινωνικοποιείται και αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του.

 Ένα νεογέννητο μωρό κουνάει τα πόδια του για να εκφράσει ανυπομονησία ή χτυπά τα χέρια του από χαρά. Κάποιος απλώνει τα χέρια του για να αγκαλιάσει και να εκφράσει συμπάθεια ή τρυφερότητα, ενώ κάποιος άλλος στρέφει το σώμα του μακρυά από κάτι που τον δυσαρεστεί.

Η σωματική κίνηση είναι αλληλένδετη με τον ανθρώπινο ψυχισμό και αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά εκφραστικά κομμάτια του.

Από αυτή την ιδέα, καθώς και από την εξέλιξη της ψυχολογίας, ξεκίνησε η ύπαρξη της Χοροθεραπείας, όπου στην ουσία είναι η ψυχοθεραπευτική χρήση της κίνησης που προάγει την συναισθηματική, νοητική, σωματική και κοινωνική ενσωμάτωση και ολοκλήρωση του ατόμου.

Ξεκίνησε ως ιδέα πρώτα από τον ψυχίατρο και ψυχοθεραπευτή Carl Gustav Jung το 1916, ωστόσο μόλις το 1942 άρχισε να υφίσταται ως πρακτική στις ΗΠΑ από την Marian Chase, χορεύτρια και ιδρύτρια του μοντέρνου χορού. Στη χοροθεραπευτική πρακτική, μέσω της κίνησης-με μουσική ή χωρίς- ο συμμετέχων αναπτύσσει την επαφή με τον εαυτό, την αυτογνωσία, την κατανόηση για όσα βιώνει ο ίδιος αλλά και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες.

Το σώμα κινείται ελεύθερα και σε συνάφεια με τον ατομικό ψυχισμό, και εκφράζει ελεύθερα αυτό που, πολλές φορές, δεν μπορεί να ειπωθεί με λέξεις. Στην Χοροθεραπεία το άτομο διευκολύνεται στο να κατανοήσει ασυνείδητες και υποσυνείδητες εικόνες και δυνάμεις, να τις φέρει στην επιφάνεια και να τις διερευνήσει και να επικοινωνήσει μαζί τους δημιουργικά, πάντα με την υποστήριξη του θεραπευτή και της ομάδας.

Μέρος της χοροθεραπευτικής πρακτικής αποτελεί και η Αυθεντική Κίνηση, την οποία και ανέπτυξε η χορεύτρια και ψυχοθεραπεύτρια Mary Whitehouse στις ΗΠΑ, τη δεκαετία του 1950.

Εδώ ο συμμετέχων κινείται στο χώρο με κλειστά μάτια και υπάρχει ένας παρατηρητής ή Μάρτυρας, όπως λέγεται (ο θεραπευτής σε περίπτωση ατομικής συνεδρίας, ή κάποιος άλλος συμμετέχων όταν υπάρχει ομάδα) που, χωρίς να κρίνει και να ερμηνεύει, παρακολουθεί.

Όσο ο συμμετέχων κινείται, ο μάρτυρας αφουγκράζεται και τον δικό του εσωτερικό κόσμο: πώς ταυτίζεται με την κίνηση που παρατηρεί; Τί συναισθήματα μπορεί να αναδύονται και στον ίδιο;

Τέλος, υπάρχει το μοίρασμα της εμπειρίας μέσα στην ομάδα (ή μαζί με τον θεραπευτή σε ατομικές συνεδρίες) και η εξερεύνηση των όσων κατανοήθηκαν και βιώθηκαν.

Ενώ η ίδια η Χοροθεραπεία είναι μία δομημένη ψυχοθεραπευτική πρακτική, η Αυθεντική Κίνηση είναι θεραπευτική αλλά και ταυτόχρονα δημιουργική διαδικασία μέσω της οποίας γεννιούνται ιδέες και νέες εμπειρίες, οι οποίες μπορούν να διερευνηθούν και με άλλα μέσα, όπως πηλό, ζωγραφική, δημιουργική γραφή, κολάζ, κτλ. Κάθε βιωματική συνεδρία είναι διαφορετική και ωθεί όχι μόνο στην εξερεύνηση και κατανόηση των ήδη δομημένων εσωτερικών προτύπων, αλλά και στη δημιουργία καινούριου τρόπου σκέψης και δράσης.

Μέσω της κίνησης πλέον ο άνθρωπος έχει την ικανότητα όχι μόνο να εκφραστεί αλλά και να ανακαλύψει την ίδια του την ουσία και τον εαυτό. Αγγίζει τα εσώτερα σημεία του και φέρνει στην επιφάνεια όσα δεν είχε μέχρι τώρα κατανοήσει, καθώς και τις δυνάμεις που ίσως δεν γνώριζε πως διέθετε. Και όλα αυτά χωρίς καν να χρειαστεί να μιλήσει,καθώς το σώμα από μόνο του εκφράζει την προσωπική αλήθεια, ανεμπόδιστα.

Ψυχοθεραπεύτρια Δήμητρα Παράσχου, MSc in Counselling and Psychotherapy
Σχολή Χορού Κωνσταντία Μελέτη Γερανείων 2, Άγ. Θεόδωροι Κορινθίας 27410-68838